کد مطلب:149845 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:243
ابوذر، از امام حسین سخن می گوید
ابن قولویه، قدس سره، از عروة بن زبیر نقل كرده است كه می گوید: شنیدم ابوذر در آن روز كه عثمان او را به ربذه تبعید كرد، و می رفت كه رو به سوی تبعیدگاه خود برود، مردم به او گفتند: ای ابوذر بشارت باد تو را چه آنكه این چیزها در راه خدا كم است. او گفت: ما أیسر هذا ولكن كیف انتم اذا قتل الحسین بن علی، علیه السلام، قتلا او قال: ذبح ذبحا؟ والله لایكون فی الاسلام بعد قتل الحسین اعظم قتلا منه و ان الله سیسل سیفه علی هذه الامة لایغمده ابدا و یبعث ناقما من ذریته فینتقم من الناس و انكم لو تعلمون ما یدخل علی اهل البحار و سكان الجبال فی الفیاض و الاكام و اهل السماء من قتله، لبكیتم و الله حتی تزهق انفسكم و ما من سماء یمر به روح الحسین، علیه السلام، الا فرع له
سبعون الف ملك، یقومون قیاما ترعد مفاصلهم الی یوم القیامة و ما من سحابة تمر و ترعد و تبرق الا لعنت قاتله و ما من یوم الا و تعرض روحه علی رسول الله، صلی الله علیه و آله و سلم، فیلتقیان؛ [1] .
بیرون راندن من از مدینه به ربذه بسی بر من سهل و آسان است، ولی چه می كنید آنگاه كه حسین بن علی، علیه السلام، با وضع فجیعی كشته شود - یا آنكه گفت: حسین بن علی با وضعی دردناكی ذبح گردد -. به خدا سوگند بعد از قتل حسین قتلی اعظم و بالاتر نخواهد بود و براستی كه خداوند، شمشیر را بر این امت بیرون می كشد و آن را هرگز در غلاف نمی برد، عقوبت كننده ای از ذریه او را می فرستد و او از مردم انتقام می گیرد و شما اگر می دانستید آنچه از قتل او بر اهل دریاها و ساكنان كوه ها در آب گیرها و نیزارها و بر اهل آسمان واقع شد، والله آنقدر گریه می كردید تا جانتان بیرون رود، و آسمانی كه روح حسین، علیه السلام، بر آن مرور كند، نیست، مگر اینكه هفتاد هزار ملك برای او استغاثه و بی تابی می كنند، با حالت خاص بر پا می ایستند و مفاصل آنان می لرزد تا روز قیامت، هیچ ابری نیست كه عبور كند و رعد و برقی داشته باشد، مگر اینكه كشنده ی حسین را لعنت می كند و هیچ روزی نیست جز اینكه روح امام حسین، علیه السلام، بر رسول خدا، صلی الله علیه و آله و سلم، عرضه می شود و با هم ملاقات می كنند.
در این بخش، نكاتی است كه سیمای زیبا و عظمت مقام امام حسین را نشان می دهد:
1 - ابوذر، تبعید خود را در سنین پیری كه به محیط سوزان ربذه در مقابل شهادت امام حسین، كوچك و آسان می شمارد.
2 - او سوگند به ذات لایزال الهی یاد می كند كه هیچ قتلی به پایه ی قتل آن حضرت نمی رسد.
3 - خداوند به ازای قتل آن بزرگوار، شمشیر انتقام را بر سر آنان قرار می دهد و از ذریه ی خود او كسی را برانگیخته می سازد تا انتقام خون پاك او را از ظالمان بگیرد.
4 - صاحبان حیات در دریاها، ساكنان جبال و اهل آسمان بر اثر قتل آن حضرت به سختی ناراحت می شوند.
5 - ناراحتی آنان به قدری از شهادت جانگداز امام حسین، علیه السلام، زیاد است كه اگر مردم می دانستند، چنان گریه می كردند كه روح از بدنشان مفارقت كند.
این جمله، در تبیین عمق فاجعه ی عاشورا و قتل امام حسین، علیه السلام، نقش تام و تمام دارد.
6 - روح امام حسین به هر آسمانی كه عبور كند، هفتاد هزار ملك به فزع و فریاد در می آیند، همگی به پاخاسته، در حالی كه اندامشان مرتعش می باشد و این جریان تا روز قیامت،همچنان ادامه دارد.
7 - هر ابری پدیدار شود و رعد و برقی داشته باشد، قاتل امام حسین را لعنت می كند - ممكن است مقصود این باشد كه رعد و برق آن، لعن بر قاتلان آن سرور و خشم و غضب بر آن سنگدلان است.
8 - هر روز بدون استثنا روح امام حسین با رسول خدا ملاقات دارد. راستی كه این همه جلال و جمال حسین، علیه السلام، امری حیرت زاست.
سبعون الف ملك، یقومون قیاما ترعد مفاصلهم الی یوم القیامة و ما من سحابة تمر و ترعد و تبرق الا لعنت قاتله و ما من یوم الا و تعرض روحه علی رسول الله، صلی الله علیه و آله و سلم، فیلتقیان؛ [1] .
بیرون راندن من از مدینه به ربذه بسی بر من سهل و آسان است، ولی چه می كنید آنگاه كه حسین بن علی، علیه السلام، با وضع فجیعی كشته شود - یا آنكه گفت: حسین بن علی با وضعی دردناكی ذبح گردد -. به خدا سوگند بعد از قتل حسین قتلی اعظم و بالاتر نخواهد بود و براستی كه خداوند، شمشیر را بر این امت بیرون می كشد و آن را هرگز در غلاف نمی برد، عقوبت كننده ای از ذریه او را می فرستد و او از مردم انتقام می گیرد و شما اگر می دانستید آنچه از قتل او بر اهل دریاها و ساكنان كوه ها در آب گیرها و نیزارها و بر اهل آسمان واقع شد، والله آنقدر گریه می كردید تا جانتان بیرون رود، و آسمانی كه روح حسین، علیه السلام، بر آن مرور كند، نیست، مگر اینكه هفتاد هزار ملك برای او استغاثه و بی تابی می كنند، با حالت خاص بر پا می ایستند و مفاصل آنان می لرزد تا روز قیامت، هیچ ابری نیست كه عبور كند و رعد و برقی داشته باشد، مگر اینكه كشنده ی حسین را لعنت می كند و هیچ روزی نیست جز اینكه روح امام حسین، علیه السلام، بر رسول خدا، صلی الله علیه و آله و سلم، عرضه می شود و با هم ملاقات می كنند.
در این بخش، نكاتی است كه سیمای زیبا و عظمت مقام امام حسین را نشان می دهد:
1 - ابوذر، تبعید خود را در سنین پیری كه به محیط سوزان ربذه در مقابل شهادت امام حسین، كوچك و آسان می شمارد.
2 - او سوگند به ذات لایزال الهی یاد می كند كه هیچ قتلی به پایه ی قتل آن حضرت نمی رسد.
3 - خداوند به ازای قتل آن بزرگوار، شمشیر انتقام را بر سر آنان قرار می دهد و از ذریه ی خود او كسی را برانگیخته می سازد تا انتقام خون پاك او را از ظالمان بگیرد.
4 - صاحبان حیات در دریاها، ساكنان جبال و اهل آسمان بر اثر قتل آن حضرت به سختی ناراحت می شوند.
5 - ناراحتی آنان به قدری از شهادت جانگداز امام حسین، علیه السلام، زیاد است كه اگر مردم می دانستند، چنان گریه می كردند كه روح از بدنشان مفارقت كند.
این جمله، در تبیین عمق فاجعه ی عاشورا و قتل امام حسین، علیه السلام، نقش تام و تمام دارد.
6 - روح امام حسین به هر آسمانی كه عبور كند، هفتاد هزار ملك به فزع و فریاد در می آیند، همگی به پاخاسته، در حالی كه اندامشان مرتعش می باشد و این جریان تا روز قیامت،همچنان ادامه دارد.
7 - هر ابری پدیدار شود و رعد و برقی داشته باشد، قاتل امام حسین را لعنت می كند - ممكن است مقصود این باشد كه رعد و برق آن، لعن بر قاتلان آن سرور و خشم و غضب بر آن سنگدلان است.
8 - هر روز بدون استثنا روح امام حسین با رسول خدا ملاقات دارد. راستی كه این همه جلال و جمال حسین، علیه السلام، امری حیرت زاست.
[1] ابن قولويه، محمد؛ كامل الزيارات، ص 74، ج 11.